Cennetin Sineması
Sayısız ödüller ile onore edilen bu filmin ilk 1 saatindeki “40’lı yılların İtalyan sineması” tekniği açıkçası midemi bulandırdı ve bu kadar figürana yakın basit oyunculuklar filmi benden soğuttu. Ta ki öyle bir sahne geldi ki, öyle bir sahne dank diye oturdu ki ekrana.. İşte o andan, yani filmin 2. Saatinden sonra artık tüm dünya ile bağlantımı kestim. Muhteşem işleyiş ve senaryo burada kendini belli etmeye başladı.
Hikaye olarak tam 3 farklı gidişatı bizlere sunan, Toto’nun o muhteşem hayatını sondan başlayıp başından itibaren anlatan, çoğu olaylara, savaşlara, sisteme, ideolojilere gönderme yapan çok müthiş bir film aslında. Bir rahibin, daha doğrusu Katolik rahibin romantik filmlere bakış açısı, İtalya’nın içinde bulunduğu savaş dertleri, açlık, sefalet, Amerikan filmi hayranlıkları gibi o kadar çok konuyu bir arada işliyor ki, an be an gözlerinizi ayıramıyorsunuz. Tabi bu 2. Saatten itibaren oldu bende.
 |
| Toto'nun öpüşme sahnelerine bakışı.. |
Ve Romantizm.. İşte, bu öylesine bir romantik aşk ki, Alfredo’nun anlattığı o muhteşem prenses-asker masalının yaşanmışı gibi adeta. Özellikle günümüzün veya şu anki ergen kitlenin büyük bir hevesle izlediği iğrenç romantik konulu, sulu romantik temaların aksine o kadar yürek parçalayan türdendir ki bu.. Saniyeler saat gibi gelebilir bazen sizlere..
Ennio Morricone’nin müthiş besteleriyle hayat verdiği 80’li yılların sonuna göre zayıf tekniği ama bir o kadar da dramatik temasıyla son zamanlarda izlediğim en iyi filmlerden birisi Cennet Sineması. Özellikle kapanışta yönetmenin kendi kurgusunun devreye girdiğini anlayabiliyorsunuz. Çoğu yönetmen yapıyor bunu, bu da en güzellerinden.
Sinemayı seven ve yüreğini hissedebilenler için..
0 Yorum:
Yorum Gönder