07 Aralık, 2012

Green Day | Uno!, Dos!, Tre! Sonrası


Amerikalı ünlü punk rock grubu Green Day'in, 2009'daki son konsept albümleri 21st Century Breakdown sonrası 3 yıl aradan sonra çıkardıkları "üçleme albüm" projesi, bu yılın ortalarında bir yerlerde Rolling Stone dergisi aracılığıyla duyruldu. Üçlemenin son halkası olan Tre!,  resmi olarak 11 Aralık'ta çıkacak. Ama illegal ortamlara çoktan düşmüş bile. En azından üçlemenin bir albümünü satın alarak kendilerine gereken yasal desteği vermek gerekir ayrıca. Bu yasal satın alma işlemi iTunes'dan olabilir, resmi sitelerinden olabilir veya bilimum müzik marketinden olabilir. Size kalmış. Ama 20 yılı aşkın bir süredir etkin biçimde rock sektöründe olan bu gruba gereken desteği vermek gerekir diye düşünüyorum. Her neyse, kendilerine tabir-i caizse "reboot" atan son dönem punk efsanesinin bu üçlemesini inceleyelim bakalım.

Her şeyden önce, dillere destan olan "rock grupları hakkında söylenebilecek 50 klişe" sakızını çiğnememeye çalışacağım elimden geldiğince. Yok efendim, "abi Dookie'den sonrası traş yeaaa", "davayı sattılar yeaaa", "artık punk yapamazlar yeaaa", "pop grubuna dönmüşler yeaaa", "konsept olayını abartmayacaklardı yeaaa", "nerede bir When I Come Around yeaaa" falan filan göremeyeceksiniz bu yazıda. Zaten kim söylese şu kıytırık klişeleri müzikten zerre zevk alamayan sağır cahilin tekidir benim gözümde, pek yüz vermemek lazım. 

Herkes biliyordu ki Green Day, büyük ata oynadıktan sonra işler ikinci bir yarışta öyle güllük gülistanlık olmayacaktı. Rock N Roll Hall of Fame tarafından "Tüm Zamanların En iyi 200 Albümü"nden birisi olarak gösterilen American Idiot sonrası 5 yıllık bir aradan sonra çıkarılan 21st Century Breakdown, "uzun, yorucu, alternatif sound" olduğu gerekçesiyle pek de sevilmemişti. Tabi yıllar sonra kıymeti anlaşılacak albümler klasmanına ismini yazdırmıştı bana göre. Ki Green Day'in her konserde büyük bir ilgiyle karşılanan birkaç hitinin bu albümde olduğunu hesaba katarsak. Bir "American Eulogy" anlatmak istiyorlardı aslında bu albümlerinde. Ve bunu kısa kısa geçiştiremeyecekleri için de haddinden uzun yaptılar. Aralara geçiş parçaları serpiştirdiler. Albümün yarısını sert bir punk rock soundu ile bezediler, diğer yarısını alternative rock'un serbestliğiyle... Ve ortaya Rolling Stone gibi bir dergiden 4.5/5 puan alan bir albüm çıktı. 

Uzatmayayım. Sonuç olarak hala diri ve taze durabilen bir grup Green Day. Yani bu üçleme onları hayata döndürme özelliği falan taşımıyor. 2004 ve 2009 da bıraktıkları izler hala taze. Ama eski "party punk rock" veya "garage punk rock" sounduna geri dönmelerini hayranlar istiyordu bir nevi. Biraz power pop, biraz punk pop; geneline vurduğunuzda punk rock temelli 3 "iyi" albüm ile enteresan bir dönem geçirdiler. Biraz da derinine inelim albümlerinin:


Uno!

Green Day'e bir nevi kavuşma albümü olan Uno, farklı bir tarz olan power pop ile bezenmiş, yer yer punk rock şarkılar ile dinleyicinin kulağına bir parmak bal çalan, alakasız bir biçimde punk pop'a benzetilen (pop müzik = distortion, attack drum, bass: süre 10 dk, başarılar), genel anlamda başarılı denilebilecek eşiğe yaklaşabilen bir albüm. Tabi konsept olarak üçlemenin "seks"i üzerinde taşıması da şarkı sözlerinin fazlasıyla ofansif, vurdumduymaz ve bir an önce yatağa girme havasında olmasına sebebiyet vermiş. Birkaç hit olabilecek parça var aslında; Let Yourself Go, Nuclear Family ve Stay The Night güzel parçalar. Çoğu şarkının ortasındaki kısa soluklu sololar AC/DC tadı veriyor. Şarkı sözlerinin armonikliği The Beatles'a yakın duruyor. Zaten Billie Joe'nun da üçleme için "Beatles'ın ilk dönemi, AC/DC'nin keskin riffleri" yorumu vardı. Her şeyi açıklıyor zaten bu söz. Rolling Stone'un "2012 yılının en iyi 8. albümü" olarak göstermesi biraz abartı gibi. Tabi bu sıralamayı yaparlarken, Tre! albümü daha çıkmamıştı.

Not: 7,5/10


Dos!

Bu albüm hakkında aslında söylenebilecek pek bir söz yok. İki arada bir derede kalmak istiyorsanız ilk işiniz bu albümü dinlemek olsun. Sert bir garage rock, punk rock sounduna sahip Dos, üçlemenin en Green Day albümü gibi gözükürken şarkı sözlerinin zayıflığı sayesinde eksi puanları hanesine yazdırıyor. Green Day'in enstrümantal olarak hiçbir zaman bir eleştiriye tabi tutulduğunu görmedim, zaten öyle bir sorun bu albümde bile yok. Ama sözler ? Seks konseptini abartmak bana ve çoğu rock n roll dinleyicisine uyar, sonuçta Rolling Stones'un herkesi yatağa attığı kliplerini izlemiş, beğenmiş, kabul etmiş insanlarız. "I Can Get No, Satisfactiooonnn !!" diye bağırmış insanlarız. Ama birkaç şarkının albümde sivrilip gözüme batması beni rahatsız etti. Stray Heart, albümün kesinlikle en en iyi parçası. Hatta yeni bir Green Day hiti bu. Klibini de izlemelisiniz ayrıca, müthiş. Amy, bundan 1 yıl önce Amy Winehouse'un ölümü üzerine Billie tarafından yazılmış bir parça, çok müthiş bir ballad. Billie'nin zaten ballad parça yapmada üstüne yok gibi. Bunun dışında aklımda kalan bir parça yok. Albüm sonrası isyan edip, bir doz Dookie ve American Idiot almak isteyebilirsiniz.


Not: 6,5/10


Tre!

Evet, açık ara, hem de baya açık bir ara ile üçlemenin en iyi albümü ! "O kadar tembeldik, eyvallah. Ama gerekirse bunu da yaparız" dedikleri bir albüm (eyvallah dememiş olabilirler). Billie ve Mike'ın söylemi ile "Uno'nun power pop soundu ve Dos'un garage rock soundunun kolajı" olan bir albüm Tre. Zaten albümün ilk bölümü power pop, geriye kalanı sert bir punk - garage rock soundunda. Albümde birden fazla hit potansiyeli olan, kesinlikle enfes şarkılar var. Dirty Rotten Bastards ve Sex, Drugs & Violence ilk aklıma gelenler. Hele hele Dirty Rotten Bastards, anlatılmaz, yaşanır derecesinde, 6:29 dakikalık bir punk rock şöleni. "Nerede bir Basket Case, When I Come Around" diyen kitle için panzehir niteliğinde. Zaten hayranlar tarafından da kısa süre içinde kabul edildi bu tez. Rolling Stone'un bir dediği bir dediğini tutmaz, sonuçta American Idiot gibi bir albüme düşük puan vermişliği vardır. Ama 5 yıldız üzerinden 4 yıldızı Tre! ye vermiş bile. 70'lerin indie rock parçalarını yad ederek yaptıklarını düşündüğüm üçlemenin en güzel halkası olan Tre! yi ne yapın edin dinlemeye koyulun. Çünkü Green Day, eğer bir turne yapar ve programına Türkiye'yi alırsa en çok hit parça bu albümden çıkacak. Distortion, bass solo, Tre Cool tarzı ataklar ve grubun yeni (?) üyesi Jason White'ın kısa punk rock tarzı soloları dinlemeye değer. The Forgotten, kopyala yapıştır yapmaya değmez bir filmin soundtrack albümündeymiş. Benim için Tre!'nin harika kapanışı niteliğinde.

 Not: 8,5/10

2 Yorum:

  1. Şuana kadar okuduğum en iyi albüm yorumlarından biri

    YanıtlaSil